Mening 5 29 januari 2015

Op een warme dag in september, 3 jaar geleden, hebben wij uren binnen in het atelier gezeten en zijn wij door een groot deel van Ruud zijn werk gegaan.

Uiteindelijk viel ons oog op dit schilderij, een van Ruud’s eerdere werken uit de jaren 60. Wij konden niet om deze geheimzinnige vrouw heen. Een vrouw met een misschien wel duistere kant en met grote mooie ogen. Het beeld lijkt eindeloos, het water stroomt voorbij de horizon en er lijkt geen einde aan te komen aan de figuurtjes die uit de rots ( uit haar ? ) komen.

Het is een schilderij dat nooit verveeld, waar we dagelijks van genieten. Het schilderij valt op en intrigeert, ook bij mensen die bij ons over de vloer komen. Het wordt opgemerkt en er wordt over gesproken. Het is bijna of het schilderij leeft. Het vraagt onze aandacht en van iedereen die er aan voorbij loopt. Wij realiseren ons dan altijd weer hoe bijzonder het is, en hoe bijzonder goed het schilderij bij ons en ons leven past.